Magnus Bane postanawia umrzeć

Jedna z moich ulubionych par czyli Magnus Bane i Alexander Lightwood. Krótkie jednoczęściowe opowiadanie którego akcja dziejsie się po zakończeniu Miasta Niebiańskiego Ognia.

świat jest dużo lepszy gdy mamy muzykę

Magnus Bane postanawia umrzeć

            Kręcił się po całym domu wyczekując dzwonka do drzwi. Roznosiło go. Cała ta bitwa wywarła na czarowniku ogromny wpływ. Mimo, że walczył nie jeden raz, to nigdy w grę nie wchodziła osoba którą kochał. Pierwszy raz podczas bitwy szukał kogoś w tłumie. Pierwszy raz bardziej na własnym życiu, zależało mu na czymś. Ledwo, jak przez mgłę pamiętał pole walki. Pamiętał ciosy zadane przez demony Sebastiena, ale Bane się wylizał. Myślami znajdował się w Instytucie, gdzie teraz leżał Alec.

            Dźwięk dzwonka wyrwał go z rozmyśleń. Wszystko co dotychczas robił, czynił też dla niej. Wiele lat temu, kiedy spotkali się pierwszy raz coś w niej go urzekło. Czuł, że wiele ich łączyło, a drogi którymi podążali nie raz się skrzyżowały.

- Wejdź – powiedział unosząc kąciki ust do góry i wpuszczając kobietę. Taką ją właśnie pamiętał. Wysoką, chodzącą z dumnie podniesioną głową.

- Rozgość się – rzucił, a sam zajął miejsce na dużym, skórzanym fotelu.

Usiadła na sofie naprzeciwko niego i lustrowała go wzrokiem.

- Theresa – powiedział i patrzył zielonymi oczami w jej szare oczy – Chciałabym użyć nazwiska, ale miałbym problem które wybrać.

- Magnus Bane, jak zawsze ten sam – rzuciła i posłała mu szeroki uśmiech.

- Kawy, herbaty? – zapytał, na co Tessa przecząco pokręciła głową.

- Słuchaj – zaczął powoli biorąc głęboki oddech. Nie wiedział, dlaczego tak bardzo go to ruszało, może bardziej niż o nią, chodziło o niego. Stali przed wyborem – Pamiętasz, o co prosiłaś mnie w Berlinie w 1927 roku?

- Magnusie… Tak – odparła i spojrzała na niego z olbrzymim zaciekawieniem ukrytym w szarych tęczówkach.

- Powiedziałam ci wtedy, że nie znam i za nic w świecie nie chciałbym znać sposoby na utratę nieśmiertelności. I tak było. Wtedy bynajmniej – kontynuował czarownik, a jego kocie oczy utkwione były w odległym punkcie, nieobecne. – Wiele się zmieniło, a ja, bądź mi świadkiem Thereso, klnę teraz na dar, jakim jest nieśmiertelność – powiedział i spojrzał prosto w jej oczy – Dobrze wiesz, z resztą, pamiętam, ty również, jak było po śmierci Willa. Ile cierpienia przynosi śmierć ukochanej osoby. Wiesz co było idiotyczne? Pomogłem ci, a sam nigdy naprawdę tego nie przeżyłem. Umierali moi kochankowie, ludzie do których przywykłem, ale, ale teraz na samą myśl o jego śmierci boję się. Tess, jeszcze nigdy tak się nie bałam.

Słuchała go w milczeniu. Była dobrym słuchaczem i dobrym przyjacielem Magnusa Bane’ a.

- Dlatego zacząłem szukać. Zacząłem szukać czegoś dzięki czemu przestanę być nieśmiertelnym. Alec nawet próbował zrobić to za mnie – dorzucił ze słabym uśmiechem. Owszem, był wtedy na niego zły, nawet wściekły, ale realia bitwy sprawiły, że czarownik nie miał czasu o tym myśleć.

- I muszę ci powiedzieć Thereso, że znalazłem. – Azjata postawił na stoliku przed kobietą mały, srebrny flakonik. Drugim, bliźniaczym, bawił się, obracając go w palcach.

Tess drgnęła i delikatnie podniosła małą buteleczkę, przyglądając jej się badawczo.

- Czy to…? – zapytała drżącym głosem, a jej oczy błagały o odpowiedzieć.

Magnus mimowolnie się uśmiechną:

- Tak.

Tessie milczała i nie spuszczała wzroku z eliksiru. Bane wiedział nad czym myśli, mimo wszystko nieśmiertelność to dar. A odrzucenie daru to grzech. Niekaralny przez niebiosa, czasem jedynie przez irytujący głos w naszej głowie.

- Zaczniesz się starzeć, porównywalnie jak Jem – zaczął i spojrzał na nią spokojnym wzorkiem – Aż w końcu umrzecie. Może śmierć nie należy do rzeczy najpiękniejszych, ale myślę, że odejść razem z ukochaną osobą zalicza się do takich właśnie spraw.

- Jak? – Jej głos był słaby, urwany, na jej twarzy malował się szok.

- Długa historia i myślę, że niezbyt warta opowiedzenia – rzekł cicho, a ona tylko potrząsnęła głową w geście zrozumienia.

- Nie podejmuj pochopnej decyzji, bo nie ma odwrotu.

- A co z mocą, czy ona zostanie?

- Tak – odpowiedział Magnus – To nie czyni nas ludźmi, to zabiera nam nieśmiertelność, tylko i wyłącznie.

- Ja… - zaczęła i spojrzała na czarownika nieodgadnionym wzrokiem – Nie wiem jak ci dziękować.

- Po prostu zrób z tym co należy, wykorzystaj to dobrze – wyjaśnił ze słabym uśmiechem.

- Magnusie, to samo tyczy się ciebie – powiedziała i wstała z kanapy a do kieszeni schowała cenny flakonik.

- Wiem – odparł krótko, jednak w jego sercu nadal pozostawało wiele wątpliwości.

- Jeszcze się spotkamy – rzuciła i wyszła z mieszkania czarnoksiężnika pozostawiając go sam na sam z jego myślami.

*&*

 Magnus Bane szybkim krokiem przemierzał Instytut. Po skończonej rozmowie z Tessą szybko nałożył na siebie coś bardziej wyjściowego niż krótkie spodenki i dużą bokserkę. Nie minęło dziesięć minut gdy stał przed drzwiami kryjówki Nocnych Łowców.

            Pchnął mosiężne drzwi i przeszedł przez próg pomieszczenia.  W pokoju siedziała Isabelle, która od razu posłała mu smutne spojrzenie.

 Po bitwie zrobił wszystko co w jego mocy by pomóc Lightwoodowi, ale był osłabiony, nadal w pełni nie mógł rzucać zaklęć.

- Co z nim? – zapytał stając obok metalowego łóżka.

- Nic się nie zmieniło odkąd byłeś tu ostatnio – odpowiedziała ostrym tonem i gwałtownie wstała. Magnus posłał jej zdziwione spojrzenie.

- Zrób coś, on już dawno powinien się wzbudzić! – krzyknęła Izzy, a czarownik drgną z zaskoczenia nagłą zmianą zachowania dziewczyny. Jednak szybko się otrząsnął i posłał jej wrogie spojrzenie.

- Myślisz, że bym nie chciał, że nie zależy mi na tym, żeby odzyskał przytomność?

- W takim razie zadziałaj coś, runy nie pomagają, Cisi Bracia również twierdzą, że są bezsilni, ale na Anioła, musi być sposób!

- Izzy – powiedział, starając się przyjąć łagodny ton – Tu nie chodzi o rany cielesne, bo one się zagoją. On musi wrócić. Nie zrozumiesz i nie próbuj, ale jak w portalu, Alexander zgubił się we własnym umyśle.

- To niedorzeczne – odparła i lekko prychnęła – Jak?

- Widziałaś wiele demonów Isabelle, ale nie da się spotkać wszystkich podczas osiemnastoletniego życia.

Dziewczyna odwróciła się i wyszła, zostawiając Magnusa sam na sam ze śpiącym Nocnym Łowcą.  

 Bane usiadła na krawędzi łóżka i delikatnie chwycił dłoń Aleca.

- Wiem, że mnie słyszysz – zaczął i spojrzał na jego spokojną, śpiącą twarz – Chciałem cię przeprosić, że nie dałem ci drugiej szansy. Ale, ale to zabolało wiesz? – Czuł, że głos powoli mu się załamuję – To tak, jakbyś mi nie ufał. Chce żebyś wiedział, że szukałem czegoś na nieśmiertelność już od dawna. A ściślej, od momentu pokonania Valetina. Wtedy zrozumiałem, że – wziął głęboki oddech – że cię kocham i nic nie jest w stanie tego zmienić.

Zamilkł i zamknął oczy próbując uspokoić swoje serce, które biło niewyobrażalnie szybko. Dużo łatwiej było mu mówić wszystko Alecowi, kiedy ten był daleko.

- Ze wszystkich rzeczy na świecie pragnąłbym być z tobą i nie, nie przez wieczność. Nieśmiertelność zabija wszystko mój drogi. Ale dla kogoś, kto przeżył tyle co ja. Widział tylu umierających, że ciężko zliczyć możliwość zestarzenia się jest dopiero darem. Dożycie sędziwej starości dla Przyziemnych jest czymś nieuniknionym, ale jednocześnie nudnym, a dla mnie…

Urwał i spojrzał na chłopaka który delikatnie się poruszył. Kiedy nic się nie wydarzyło Magnus delikatnie przejechał dłonią po twarzy Aleca. Każdy skrawek jego ciał znał na pamięć.

- Znalazłem to Alexandrze. Mogę umrzeć. Mogę dożyć swojej starości… z tobą.

- Nie nazywaj mnie Alexandrem.

Bane drgną i z wyczekiwaniem przyglądał się chłopakowi. Ciężko mu było wydusić z siebie chociaż jedno słowo, a gdy to zrobił, ledwo mógł rozpoznać swój głos:

- A-alec?

Lightwood delikatnie otworzył oczy i zdezorientowany zamrugał kilka razy. Kiedy przeniósł swój wzrok na Magnusa uśmiechnął się słabo.

- Mówię poważnie. Możesz mnie nazywać jak chcesz. Przeboleje nawet twoje kociaku czy groszku pachnący, ale kiedy mówisz do mnie Alexander, czuję się jakby wołał mnie mój dziadek.

Magnus nie wytrzymał. Nachylił się nad chłopakiem i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.

- Nie wiedziałem, że potrafisz tak pięknie mówić – zauważył Nocny Łowca, kiedy twarz czarownika znajdywała się kilka centymetrów nad jego twarzą.

- Bo nie potrafię. – Słyszał wszystko, pomyślał Magnus, co wywołało w nim uczucie ulgi.

- Teraz szło ci całkiem nieźle – odparł i lekko podźwignął się na łokciach, żeby ponownie pocałować czarownika, jednak ten lekko odepchnął go na poduszkę mówiąc:

- Nie przemęczaj się.

Alec lekko prychnął, co przywołało na oblicze Bane szeroki uśmiech.

- Uwielbiam gdy tak robisz.

- Magnusie – powiedział Lightwood i spojrzał poważnym wzrokiem na czarownika – Nie powinienem był wtedy…

- Nie – przerwał mu – Nie można stać się więźniem przeszłości.

- Ale daj mi skończyć. – Alec wyglądał na zdeterminowanego -  Byłem wielkim idiotą. Nic nie dawało mi prawa aby… Po prostu to trudne, kiedy jesteś z kimś kto żyje osiem stuleci dłużej od ciebie. Naprawdę ciężko mi było to wszystko sobie ułożyć. To mnie jednak nie usprawiedliwia. Naprawdę, czasem po prostu chciałbym znać prawdę. Nie obchodzi mnie z iloma osobami kiedyś byłeś, chce tylko, żebyś tego przede mną nie ukrywał, rozumiesz?

Mężczyzna milczał, wiedział, ze w tym co mówi Lightwood jest dużo racji. Nie lubił o tym rozmawiać, jednak powinien. Gdyby bardziej się przed nim otworzył, nie zbywał go za każdym razem, nie byłoby całej sytuacji z Camille.

- Kiedy tylko wrócisz do domu czeka nas długa rozmowa.

- Do domu?

Bane uśmiechnął się i wyciagnął z kiszeniu klucze, które położył na stoliku obok łóżka Nefilima.

- Do domu.

 Zapadła cisza, czarownik zbierał się w sobie, jednak coś ciągle zakłócało jego myśli. A jeśli on nie będzie tego chcieć?

Wyjął z kieszeni czarnych jeansów mało srebrny flakonik i na powrót zaczął obracać go w palcach. Nocny Łowca spojrzał z zaciekawieniem na eliksir a potem na Bane’ a. Otwierał już usta by coś powiedzieć, jednak azjata mu przerwał:

- Sam dokonałem wyboru Alec – zaczął i spojrzał na niego swoimi kocimi oczami – I chciałem to zrobić dużo wcześniej niż ciebie, mój drogi, zaczęło to trapić.

- Chcesz to zrobić? – zapytał Alexander – Chcesz to zrobić dla mnie?

Magnus  nachylił się nad nim i przenikliwie wpatrywał się w jego niebieskie oczy. Nigdy nie przestaną być dla niego piękne.

- Byłbym w stanie zrobić dla ciebie wszystko – szepnął mu do ucha.

Usiadł wyprostowany i odkręcił drżącymi rękami flakonik. Bał się, ale był pewien. Widok Lightwooda utwierdzał go w jego decyzji.

Westchnął i delikatnie w prawej ręce trzymał eliksir. Spojrzał na swojego ukochanego posyłając mu uśmiech i pewnym gestem wypił zawartość flakonu.

*&*

            Magnus Bane lubił swoją śmiertelność. Dawała mu ona świadomość że żyje, której nie był w stanie doświadczyć od ośmiu stuleci. Rozkoszował się tym, że każda chwila jest ostatnią, a czas na wagę złota.

            Czarownik, kiedy usłyszał otwierane drzwi uśmiechnął się lekko. Świat Cieni spał tak spokojnie jak nigdy dotąd, z czego mężczyzna był wdzięczny.  Kiedy stał się ulubionym czarownikiem Nocnych Łowców nie miał chwili spokoju. Czasami mu to ciążyło, nie narzekał, jednak nigdy nie był wojownikiem.

            Alec oparł się o barierkę obok niego i posłał mu radosny uśmiech. Magnus lubił sposób w jak uśmiechał się jego partner. Było w nim coś tajemniczego, a jednocześnie szczerego i bezpośredniego.

- Jak było w Instytucie?

- Jak zwykle – odpowiedział Nefilim i odgarnął włosy do tyłu. – A ty co robiłeś przez cały dzień?

- Widziałem się z Tessa, bo jutro odjeżdżają.

Magnus wiedział, że teraz kiedy obydwoje byli śmiertelni, a oni wyjechali do Los Angeles, nie będą już spotykać się tak często. Pamiętał jak na siebie wpadali w różnych miastach, w różnych epokach.  Ale nie brakowało mu tego. Ten rozdział miał już zamknięty.

- Mags – powiedział Alec, a korciki ust czarownika lekko uniosły się ku górze. Tylko on go tak nazywał, z resztą, nikomu innemu nie pozwoliłby tak robić.

- Tak?

- Chciałbym pojechać do Wenecji. Znaczy, nigdy tam nie byłem.

Czarownik uśmiechnął się. Znał każdy zakątek świata, ale nie widział w tym żadnego problemu. Kiedy zwiedzasz miejsce z ukochana osobą, wszystko  nabiera nowego znaczenia.

- Dla ciebie wszystko kociaku.

Bane objął chłopaka i obrócił go w swoją stronę. Nigdy nie mógł napatrzeć się w jego błękitne tęczówki. Kciukiem podniósł podbródek Lightwooda do który. Alec przyciągnął go za szlufki od spodni tak, że ich ciała stykały się ze sobą. Czarownik nie miał pojęcia, kiedy Lightwood stracił całą swoją nieśmiałość, a może przy nim nie miał jej nigdy? Alexander pocałował Magnusa, z tą samą namiętnością i bezradnością jak za pierwszym razem, ze wszystkim co miał. Azjata delikatnie pchnął go do środka i za nim się spostrzegł leżeli już w miękkiej pościeli na wielkim dębowym łóżku.

Dla Magnusa Bane dni nigdy nie były tak ciekawe jak teraz.